Übaflüssig
 

  • slide

Vo de Sechsheisa des Zwölfde - des is mei Geburtshaus drin im Woid.


Eigentli hoaßt d‘Ortschaft „Hohenröhren“, aba dort wird seltn nach da Schreibe gredt. Des Zwölfde vo de Sechsheisa - da kannt natürli oana auf de Idee kemma, des waar schier übaflüssig. Na ja, inzwischen is‘ ja aa verschwund‘n, des oide schiafe Hoizheisl, und es lebt nua mehr in da Erinnerung, so ungefähr, wia aaf meina Zeichnung.


Übaflüssig: So dengt se sicha aa mei Muatta, wia i a no daheakim, am hochheiligna Feiatag, beim Knödleileg‘n, so zwischen am viazeatn und am fuchzeatn Knödl. Haan ja eh scho siem Kina do. Vaständli, dass d‘Muatta für so Sachan wiara Geburt eb‘n nua am Feiadog Zeid hod. Übaflüssig - so moanan aa meine Gschwisda, wias aus da Kiacha hoam kemand und de Bescherung sehng. Den miass ma iatz aa no durchfuadan, dengt se mei Vodda. Wia i scho midlaafa ka, kemman a no vatriebene Vawandte aus‘m Sudetenland und wern im Haus aufgnomma. De ham koane Kinda und mecht´n mi adoptiern. Oba mei Vodda moand, ween er aa übaflüssig is, da Bua, owa hergebn doan man do need.
Zum Studian muaß i aaf Minga. Glei geht ma durch´n Kopf: Do haan ja ee scho so vui gscheide Leid, ob‘st do ned schier übaflüssig bist? Na ja, irgendwia lassens mi dann doo midlaafa, de Gscheidhafal. Und auf oamoi han is kapiert: De kochan a bloß mit Wassa. A hoassa Dampf is oft gnua des, wos aussa kimmt. Wen daats do wundan, wenn i mid-kocha mechd und ausprobiern, wos ma mid an Kochgschirr zsammbringt, des oan saiba gherd. D´Bulldog-Garasch vo mein Bruadan is de erste Kuch. Mid an zsammgrührtn Papp wernd z`Hohenröhrn Röhrn zsammpickt, mit dene ma s´ Nix messn ko.

Quasi aus´m Nix rührt si, woass da Teifi wia, a Fiama z´samm, de genau woaß wia groß dees „Nix“ wirkli is. Sogoa d´Luft is übaflüssig do drin. Do braucht´s ned vui, das oam de Idee kimmt: Dass i mi saiba übaflüssig mach in dera Fiama.
Freili muaß i zuageb‘n, daß i gern a so dua, wia wen i des no ned ganz gschafft hed. Wei, eigentle is ja aa ganz schee, wenn ma manchmoi no brauchd wird, und ween‘s a nua zum Untaschreim is.

Übaflüssig is natürli aa des Biachl. Oba soids doo ebba lesn, glaubt´s mas, es muaß eich ned gfoin. Scho beim Schreim hods mir saiba so vui Spass gmacht, des war ma de Sach wirkle wert. Des is scho des grouße Glück, wenn ma in am Land leb´n ko, wo jeda a Biachl schreim derf, a wenn´s wirkle übaflüssig is.